Fascynujące są sobotnie poranki w Muzeum Narodowym w Poznaniu, kiedy liczna grupa miłośników sztuki przychodzi na wykład z cyklu “Świat obrazów”. To radosne rozpoczęcie weekendu, przynajmniej dla mnie. Zatrzymanie się przy jednym obrazie, jednym artyście, choć oczywiście nie tylko, pozwala skoncentrować się na sztuce zdecydowanie mocniej, zmusza do myślenia, refleksji i niewątpliwie inspiruje. W czasie wykładu i po nim pojawiają się zawsze nowe pomysły do dalszych moich artystycznych poszukiwań, kolejnych bliższych czy dalszych podróży.

Dzisiejsze spotkanie  poświęcone było znanemu mi artyście, który należy do czołówki polskich malarzy współczesnych.

Jerzy Nowosielski, nie trzeba go szczególnie przedstawiać. Pisałam już o nim przy kilku okazjach. Zetknęłam się z jego twórczością w wielu muzeach czy na wystawach. Rozpoznaję go bez trudu, mimo że jego spuścizna dotyka wielu tematów.

Bohaterem sobotniego poranka był obraz zatytułowany “Błękitna (niebieska) abstrakcja” , dzieło nie wystawiane aktualnie w poznańskim muzeum, czego bardzo żałuję.

Obraz powstał w 1965 roku i jak sam tytuł wskazuje utrzymany jest w tonacji i odcieniach niebieskiego.

Krystyna Czerni, prowadząca dzisiejszy wykład, znawczyni twórczości Nowosielskiego, zwróciła uwagę na bardzo istotną kwestię. Przez cały okres intensywnej i bogatej działalności artystycznej, malarz funkcjonował w dwóch płaszczyznach. Zajmował się malarstwem abstrakcyjnym , a jednocześnie doskonale radził sobie w malarstwie sakralnym i ikonograficznym..Nie można mówić o jakiś zakończonych etapach. Stąd określenie “dwujęzyczności”, które zapożyczyłam do tytułu dzisiejszego posta.

Zaintrygował mnie problem, czy poprzez malarstwo abstrakcyjne można poruszać tematy religijne, kwestie świętości?  Czy dla tych tematów zarezerwowane jest wyłącznie malarstwo figuratywne?
Dla Nowosielskiego problem duchowości był kwestia zasadniczą ,mimo że miał trudne okresy swej wiary, łącznie z 12-letnim czasem jej utraty, ale jednocześnie wierności obrzędowości prawosławnej.
Powyższy obraz należy do kompozycji trójkątnych, w których artysta poszukiwał w kombinacjach trójkątów, przecinanych liniami prostymi, nowych znaczeń i efektów. Owe trójkątne kompozycje wyróżniają się także wyrafinowaniem kolorystycznym, W przypadku tego obrazu w odcieniach niebieskiego. Niektórzy znawcy podkreślają jego wyczucie kolorów i porównują tę umiejętność do słuchu absolutnego muzyków.

Fascynująca jest także myśl o obrazach jako bytach subtelnych, rozumianych jako anioły., będące bytami duchowymi, eterycznymi, ale także materialnymi. Łączy się ta idea z rozumieniem malarstwa jako ocalenia dla człowieka poprzez piękno ukryte w materialności.